Hert

Daar in de gejaagdheid. In de snelheid en de trigger. Daar verlaat ik mijn lichaam. Uit de basis schiet ik er aan de voorkant uit. In a split second. Weg. Ik verdwijn. Ik vraag wat je me wilt laten zien. Het is een bloederig tafereel. Je vertelt me dat dit het leven is. Eten en gegeten worden. Een lach borrelt op in mijn buik. Ik kan niet anders dan heel hard lachen. Wat een waarheid. Ik neem het tot me, deze hertenwijsheid.  Accepteren dat het leven bestaat uit dood en leven. Dat dit de cyclus van ons bestaan is.

Je vertelt me ook over zelfkastijding. Je laat een veld van opoffering zien. Van jezelf weggeven. Dat dit niet meer nodig is. Iedereen kan kiezen hoe ze het leven willen leven. En het mag licht zijn, net zoals de stippen op haar rug. Alert zijn is okay. Niet vanuit angst, maar vanuit je instinct. En dat afstemmen op je instinct juist de bedoeling is. Dat er niks mooiers is dan je te verbinden met je eigen natuur.

Ze loopt rustig naar de bosrand en achteruitkijkend vertelt ze over angst. Er is verwarring op angst gekomen. Angst is een mechanisme om jezelf in leven te houden. In het greppelhout verdwijnen doe je om jezelf te redden. Om te overleven. Angst is er. En het is ook zo weer weg. Net zoals wolken voor de zon. Je hebt te leren om angst er te laten zijn. En je er niet door te laten leiden.

Je liefdevolle glanzende ogen kijken me aan. Je laat me voelen dat ik helemaal okay ben. Dat het enige wat ik te doen heb is mezelf toe te laten. Ik mag een olifant willen zijn, maar dat ben ik niet. Het hert kijkt er zonder oordeel naar. Hoe kun je iets anders zijn dan dat je werkelijk bent zegt ze zacht.

Haar ene oog knipoogt naar me. Ik kijk verbaasd. Kunnen herten dat ook? Ze laat nog een nieuw spoor achter in mij. Het gegeven dat je alles zelf creëert. En dat verlangen de sleutel is naar zijn wie je bent. Je hoeft alleen maar te buigen voor het leven en te zeggen. Ja, ik geef me over aan de stroom in mij. En dan te wachten. Tot het juiste moment voorbijkomt. Het gaat niet voorbij. Het is er.