Uit het hoofd en meer voelen

Gisteren masseerde ik een dierbare vriendin. Met de intentie: uit het hoofd en meer voelen. Haar voeten waren koud, zo koud. En met dat gegeven lag ze ontspannen op de behandeltafel. Ik heb een drukke dag gehad zei ze, wat fijn om hier te zijn.

Terwijl ik haar koude voet in mijn handen heb, voel ik hoe mijn lichaam een bijzondere beweging begint te maken. Mijn hoofd beweegt op en neer. Ik laat de beweging toe. En heb het gevoel dat ik een paard word. Inmiddels weet ik hoe mijn lichaam meewerkt en ik vertel haar erover.

Gelijk klikt het in. En in tranen zegt ze: dat is mijn paard van vroeger. Het paard waar ik zo verliefd op was. Waar ik zoveel van hield. Wij waren echt een stel. Waar vriendinnetjes bezig waren met jongens had ik hem. En het heeft me ontzettend pijn gedaan dat de boer, van wie hij was, hem plotsklaps verkocht. Ik was 16 en hij ging naar het buitenland.

Ik voel de energie van haar paard en deze komt door mijn handen, haar voeten in. Hij vertelt haar dat hij er nog steeds voor haar is. Dat ze altijd contact met hem kan maken. En als het lastig is dat hij haar helpt om haar voeten te voelen. Om hier te zijn.

En dit is wat voelen is. Alles een plek geven. Ook dat wat verdrietig en pijnlijk is. Alles goed afhechten, afronden, afscheid nemen. Verdriet en lol toestaan. En leuke gevoelens laten we vaak makkelijker toe dan lastige. En alles komt altijd rond. Vroeg of laat. Net zo als dit.

Die middag voor de sessie was ik met mijn lief aan het lunchen. Aan het water, in een love seat met een kudde paarden voor ons in de wei. Beide houden we zo van paarden. En hij vroeg me waarom houd je van paarden?…

En dat is iets wat ik bijna niet kan omschrijven. Ze kunnen zo puur, verfijnd voelen en zijn. Ze spiegelen, voeren af, vertellen en dienen. Ze dienen in wijsheid. En dat gaat zo onvoorwaardelijk.

Pas vandaag kan ik dit schrijven. Omdat ik het met een andere lieve vriendin had over systemisch werken met paarden. Dat dat ooit mijn droom was. Om dat te gaan doen.

En ze zei tegen me: Nicolette jij hebt geen paarden nodig. Jij bent het paard! Ik keek wat glazig. En toen klikte het bij mij werkelijk in. Ja, een dikke ja met alle helder- en fijngevoeligheid in mij. Zucht wat een mooie groene weides overal!